Herken je het ook dat je zó uit evenwicht kunt zijn na een ingrijpende levensgebeurtenis?
Vaak hebben deze gebeurtenissen te maken met verlies. Verlies door overlijden en levend verlies zoals verlies door scheiding, verlies van gezondheid, verlies van werk, verlies van ouders door ziekte of conflict, verlies van toekomstperspectief.
Allemaal verliezen die je beeld van de toekomst veranderen. Voor de een is dat ingrijpender dan voor de ander. Uiteenlopende emoties kunnen je dan verscheuren en uit balans brengen.
De covid-19 pandemie met alle maatregelen versterken al deze vormen van verlies en brengen extra pijn, angst, stress, onzekerheid en eenzaamheid met zich mee.
We rouwen om verlies van wat ons dierbaar is. Als we ons verbinden dan weten we ook dat er ooit een moment van scheiding zal komen. Rouw wordt daarom ook wel de achterkant van de liefde genoemd. Rouwen hoort bij het leven…
… en het leven gaat verder. Een verlies kan je leven behoorlijk op zijn kop zetten. Pijn, stress, ongeloof, ontkenning, ontreddering, onmacht, angst, verzet, boosheid, verdriet, schuldgevoel en allerlei(vage) lichamelijke klachten ontregelen je bestaan.
Je verlies onder ogen zien vraagt moed en inzicht. Rouwen vraagt om nabijheid, herkenning, erkenning en liefdevolle aandacht. Mijn begeleiding is gericht op het leren aanvaarden van wat er is en op het hervinden van nieuwe levensenergie en levenskracht. Dat vraagt om passende stappen richting toekomst. Het is gericht op het goed afscheid nemen als je in de palliatieve fase zit.
Als psychosociaal therapeut werk ik lichaamsgericht met de ervaringen die in het lichaam zijn opgeslagen. De grondlegger van Focusing, de methode die ik o.a. gebruik brengt het als volgt onder woorden:
‘Wat niet wordt gevoeld blijft hetzelfde. Als het wordt gevoeld verandert het. De meeste mensen weten dat niet. Ze denken zichzelf beter te maken door het voelen van negatieve kanten niet toe te laten. Maar dat houdt nu juist de negatieve kanten in stand, jaar in jaar uit. Als je het in je lichaam voelt, al is het maar heel even, dan krijgt het de kans te veranderen (…) dat is de enige manier waarop het verder kan komen en de vorm kan krijgen die het nodig heeft.’ (E. Gendlin)