Ik heb een drukke periode achter de rug. Mijn verhuizing naar de Gemeenschap De Hooge Berkt afgelopen februari is goed verlopen maar heeft me veel tijd en energie gekost. Zeker samen met mijn jaarstudie bij buro Nazorg, die de nodige aandacht vroeg. Erg intensief, zeker met mijn verhuizing die zo in het teken stond van afscheid nemen en loslaten. Loslaten van de plek waar ik samen met Frank zo gelukkig ben geweest. Voor mij echter zo noodzakelijk om me volledig te kunnen openen voor een nieuwe toekomst. De realiteit van zijn dood is nu in mijn hele wezen doorgedrongen. Het is zoals het is…en ik ga en wil verder. En ik wil verder als rouwdoula. Een begrip wat Patty Duijn introduceert. Een rouwdoula is een wijze dienende vrouw die bemoedigt, bemiddelt en bijstaat in de levensvragen rondom leven en dood. Het sluit aan bij mijn favoriete boek uit de opleiding: Ruimte om te sterven door Carlo Leget. Vanuit innerlijke ruimte ga je het gesprek aan rondom thema’s als: ik en de ander, doen en laten, vasthouden en loslaten, vergeven en vergeten, geloven en weten. Het past bij mijn eigen leerproces waarin ik het nieuw geleerde wil integreren met mijn ervaringsgerichte manier van werken: Ga eens na in jezelf wat vraagt nu aandacht? Het sluit ook aan bij mijn eindpresentatie waar ik middels mijn eigen gemaakte talking stick (=praatstok die wordt gebruikt door Indianen in Noord- Amerika) mijn persoonlijke en professionele proces van het afgelopen jaar heb verteld. Als je de stok in handen hebt krijg je alle ruimte om je verhaal te vertellen, de toehoorders luisteren alleen…net zolang totdat jij het gevoel hebt gehoord en verstaan te zijn. Volgens mij gaat het dáár om in de begeleiding dat je de ander hoort, ziet en verstaat in de levensvragen die op dat moment spelen. Het mooie was dat ik in het maken van de talking stick, door er voor mij relevante symbolen aan te hangen, zo opnieuw een heling naar mijn eigen rouwproces ervaren heb.
